პროფესიონალი ფოტოგრაფი ლაშა ზუბიაშვილი კასპის მუნიციპალიტეტის სოფელ მეტეხში ცხოვრობს, მშობ­ლებ­თან ერთად. ლაშა ამჟამად კასპში, მაჟორიტარი – დეპუტატის ბიუროში მუშაობს.

ლაშა ზუ­ბი­აშ­ვი­ლის ეზოს ფო­ტო­ებ­მა, რო­მე­ლიც “ფე­ის­ბუ­ქის” პი­რად გვერ­დზე გა­ნა­თავ­სა, უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნის ყუ­რა­დღე­ბა მი­ი­პყრო. მალე მისი ეზოს დათ­ვა­ლი­ე­რე­ბის სურ­ვი­ლი უცხო ადა­მი­ა­ნებ­მაც გა­მოთ­ქვეს. მისი ეზო ლამაზია წლის ყველა სეზონზე.

ლაშა ფოტოგრაფიით შვიდი წელია დაკავებულია. უამრავი ფოტო აქვს გადაღებული საქართველოს სხვადასხვა კუთხეში. მისი გადაღებული ფოტოები სულ სხვა თვალით დაგანახებთ საქართველოს კუთხეებსა და ბუნებას.

გაიმარჯვა ფოტოკონკურსებში “რას წავიღებდი ევროპაში” და “ტყეების საერთაშორისო დღე”, ჰქონდა პერსონალური ფოტოგამოფენებიც.

ლაშა ზუ­ბი­აშ­ვი­ლს სახლში ვესტუმრეთ.

– მოგვიყევით თქვენს შესახებ…

-და­ვი­ბა­დე და გა­ვი­ზარ­დე სო­ფელ მე­ტეხ­ში, ახ­ლაც აქ ვცხოვ­რობ. 37 წლის ვარ. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ჩემი სო­ფე­ლი, აქა­უ­რო­ბას ვერ ვტო­ვებ. მე­ტეხ­ში 3000 ადა­მი­ა­ნი მა­ინც ცხოვ­რობს, არ არის პა­ტა­რა და მჭიდ­როდ და­სახ­ლე­ბუ­ლი ად­გი­ლია. მარ­თლა ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი სო­ფე­ლი გვაქვს, სა­დაც XIII სა­უ­კუ­ნის ღვთისმშობლის მიძინების სახელობის ტა­ძა­რია. უკვე წლე­ბის ტრა­დი­ცი­აა, რომ ჩვე­ნი სოფ­ლი­დან დე­და­ქა­ლაქ­ში შო­ბის დღე­სას­წა­ულ­ზე, ალი­ლოზე კა­მე­ჩე­ბი მიჰ­ყავთ ხოლ­მე.

მეტეხის ღვთისმშობლის მიძინების სახელობის ტაძარი 

„აქაურობის სიყვარულმა მომანდომა, რომ ეზო გამელამაზებინა და სწორედ ამ დროს აღმოვაჩინე, რომ დეკორაციების შექმნა შემეძლო“, – გვიამბობს  ლაშა, – „დავალაგე ქვევრები, ჩამოვკიდე ჰამაკი, ხეებზე ჩიტის სახლები დავდგი, რომელიც მამასთან ერთად გავაკეთე. მე ვხატავ, როგორიც მინდა, შემდეგ კი ერთად ვაკეთებთ“.

როგორც ლაშამ მიამბო, ეზოში ისეთი ჩრდილია, ყვავილების გახარებას უშლის ხელს.

– ეზოში ისეთი ჩრდილია, ყვავილები ვერაფრით გავახარე. ვაპირებ საგანაგებოდ ისეთი ჯიშის ყვავილები შევარჩიო, რომლებიც ყველანაირ პირობებში ხარობენ…

ლაშა ზუ­ბი­აშ­ვი­ლს ჩიტებისთვის პატარა ქოხები აქვს, სადაც უამრავი ლამაზი ჩიტი ბინადრობს. ერთ-ერთმა გუშინ დაჩეკა ბარტყები.

– ფერადი ჩიტები არიან, ორნი, და ბარტყებს უზიდავენ საჭმელს!

გადავწყვიტე ჩი­ტებისთვის­ სახ­ლები და­მე­კი­და. სპე­ცი­ა­ლუ­რად ამის­თვის  ნა­ხა­ზი გა­ვა­კე­თე და მა­მა­ჩემს ვთხო­ვე, ისი­ნი და­ემ­ზა­დე­ბი­ნა. მამამ უარი არ მითხრა და 8 სახ­ლი გამი­კე­თა.

წელს 4 სახ­ლში უკვე და­ბი­ნავ­დნენ ლა­მა­ზი ჩი­ტე­ბი, ბარ­ტყე­ბიც და­ჩი­კეს და უკვე გაფ­რინ­დნენ. ფე­რა­დე­ბი და ლა­მა­ზი იყ­ვნენ. აქა­უ­რო­ბას კარგად შეეჩვივნენ. უკვე ყოველ წელს, გაზაფხულზე, ბრუნდებიან ამ სახლებში.

ლაშას ეზოში განათება აქვს მოწყობილი. დიდი სახ­ლი აქვს. ეზოც დი­დია, მაგ­რამ ეზოს  ნა­წი­ლის გა­ლა­მა­ზე­ბა თავისი ხე­ლით გა­და­წყვი­ტა.

ეზოში 45 წლის შინ­დის უშველებელი ხე­ებ­ია, რომლებიც ლაშას პაპამ დარგო. დღეს ორ­სარ­თუ­ლი­ა­ნი შე­ნო­ბის სი­მაღ­ლეა ორი­ვე…

– ის­ტო­რი­უ­ლი შინ­დის ხეებია… თან კარ­გად ის­ხამს, წელს ნა­ხე­ვა­რი ტონა დავ­კრი­ფეთ.

ეზოს მოწყობა 45 წლის შინ­დის ხე­ებ­მა შთამაგონა. ყო­ველ­თვის ძა­ლი­ან მომ­წონ­და ეს შინ­დის ხე­ე­ბი. მათ გარ­შე­მო ლა­მა­ზი გა­რე­მოს შექმნა გადავწყვიტე.

ისე­თი დი­დე­ბი და მაღ­ლე­ბია, ორ­სარ­თუ­ლი­ა­ნი სახ­ლის სი­მაღ­ლეა… ამ ად­გილს ვუ­ყუ­რებ­დი ბავ­შვო­ბი­დან. გადავწყვიტე ეზოს უფრო გალამაზება. ხატ­ვა მე­ხერ­ხე­ბა და ღო­ბეც მოვ­ხა­ტე – ყვა­ვი­ლე­ბი, მზე, უცებ რაც მო­ვი­და… გა­ვა­ფე­რა­დე…

მდი­ნა­რის ნა­პი­რი­დან თავად ამოვიტანე ქვე­ბი და ბი­ლი­კე­ბი გა­ვა­კე­თე. და­ვა­წყვე დო­ქე­ბი, ბა­ლა­ხი (კო­ინ­და­რი) დავ­თე­სე.

– მუდმივად მოგზაურობ საქართველოს სხვადასხვა კუთხეში და ძალიან საინტერესო ფოტოებს იღებ. შენი მთავარი ინტერესის სფერო სწორედ ფოტოგრაფიაა.

– დიახ, ასეა, თავისუფალ დროს სულ ვმოგზაურობ, საქართველო ულამაზესია, ყველა კუთხეს თავისი ხიბლი აქვს. თუმცა ჩემი მხარე ყველაფერს მირჩევნია. აქეთ უამრავი ადგილია, რომლის შესახებ ბევრს წარმოდგენაც კი არ აქვს.

ფოტოგრაფია ჩემთვის ყველაფერია. ყველაზე მეტად ბუნების და ისტორიული ძეგლების გადაღება მომწონს.

ძირითადად ეკლესია-მონასტრებს ვიღებ, რაც უფრო ადრინდელი საუკუნისაა და ძველია, უფრო საინტერესოა. ასევე მიყვარს მოხუცების, ბავშვების, პეიზაჟების გადაღება.

გამოფენებიც მქონდა თბილისში, კასპში, ბათუმში. კონკურსებშიც გაუმარჯვია ჩემს ნამუშევარს.

ჩემი ოცნებაა შვეიცარიის აღბეჭდვა ჩემს ფოტოობიექტივში.

ვცდილობ ყველა ასეთი მშვენიერება გადავიღო და ჩემს Facebook გვერდზე განვათავსო, მყავს ბევრი გამომწერი, რომლებიც სიამოვნებით ათვალიერებენ ჩემ გადაღებულ ფოტოებს.

Lasha zubiashvili photographyhttps://www.facebook.com/Lasha-zubiashvili-photography-101274232349287

წარმატებებს და დასახული მიზნების მიღწევას ვუსურვებთ ლაშა ზუბიაშვილს

ესაუბრა ირინა დათაშვილი

#datashvil #drpkhakadze #sheniambebi #shenidasveneba

ჯანდაცვის მსოფლიო ორგანიზაციის ექსპერტს, პროფესორ გიორგი ფხაკაძეს მსახიობი გოგოლა კალანდაძე თბილისის რეზიდენციაში ესტუმრა. ვიდეოს „ტვ პირველი“ აქვეყნებს.

პროფესორ გიორგი ფხაკაძის რეზიდენცია მე-16 საუკუნის სასახლეა, სადაც დრო ჩერდება და ზღაპრულ სამყაროში გადადიხარ…️

„ეს არის ჩემი რეზიდენცია. თუ ვინმეს აინტერესებს, როგორი გემოვნება აქვს გიორგი ფხაკაძეს და როგორი სტრატეგიული დაგეგმარება შეუძლია, უნდა ნახოს ეს სახლი…

იყო დრო, როდესაც საჭმლის ფულიც არ მქონდა, სახლში ჩავდე ყველაფერი. ეს რეზიდენცია ჩემი ცხოვრების ძალიან მნიშვნელოვანი პროექტია…

ამ სახლში მთელი მსოფლიოს ნივთებია თავმოყრილი. ყველაფერი, რასაც აქ ხედავთ, სხადასხვა ქვეყნიდანაა ჩამოტანილი. ალბათ, 10 კონტეინერით ჩამოვიტანე ნივთები, დანა-ჩანგალიც კი არ მაქვს თბილისში ნაყიდი…“, – ამბობს გიორგი ფხაკაძე და საკუთარ შთამბეჭდავ და საოცარ რეზიდენციას დეტალურად გვაცობს:

#datashvil #drpkhakadze #sheniambebi #shenidasveneba

21 მარტს ქართული ჟურნალისტიკის დღე აღინიშნება.

მედიაჰოლდინგი 《შენი》 ყველა ქართველ ჟურნალისტს ულოცავს პროფესიულ დღეს ️

გთავაზობთ ინტერვიუს ჟურნალისტ მაია მიშელაძესთან, რომელსაც ბეჭდურ მედიაში წერის მრავალწლიანი შთამბეჭდავი გამოცდილება აქვს:

– მაია, ბეჭდური მედიის ერთ-ერთი, ყველაზე ცნობილი ქართველი ჟურნალისტი ხართ – გვიამბეთ თქვენი ჟურნალისტური ისტორია…

– გმადლობთ, ამ რუბრიკაში მოწვევისთვის, მაგრამ „ყველაზე ცნობილი ქართველი ჟურნალისტი“ ხმამაღალი ნათქვამია. ჩემი ჟურნალისტური კარიერა 1991 წლის სექტემბრიდან დაიწყო, როდესაც 17 წლის ასაკში, გამომცემლობა „სამშობლოში“, გაზეთის „თბილისი“ კარი შევაღე. პირველი სტატიაც მახსოვს: „ქართველები შეარიგე, მერაბ!“

ბარიკადებით შუაზე გახლეჩილი რუსთაველის გამზირი წარმოიდგინეთ, თათია, ერთ მხარეს პრეზიდენტ ზვიად გამსახურდიას მომხრეები, მეორე მხარეს – ოპოზიცია. საკმაოდ რთული დრო იყო და ჯერ კიდევ ვერ წარმოვიდგენდით, რომ სულ რაღაც სამიოდე თვეში, თბილისი ძმათამკვლელ ომში გაეხვეოდა… დაძაბულობას, დაპირისპირებას, არეულობას და ბარიკადებით გახლეჩილ რუსთაველს „გავექეცი“ მთაწმინდაზე, მერაბ კოსტავას საფლავზე და ქართველების შერიგება ვთხოვე – ეს იყო ჩემი სტატიის, უფრო ჟურნალისტური ჩანახატის შინაარსი.

ჩემს ბედნიერებას საზღვარი არ ჰქონდა, როდესაც ჩემი ჩანახატი არა თუ დაიტოვეს რედაქციაში, არამედ, მაშინვე მითხრეს, რომ მეორე დღესვე დაბეჭდავდნენ. მეორე დღეს, ვიდრე გაზეთს ვიყიდდი, დილით, რადიოში წაიკითხეს ჩემი სტატია, რომელიც მთავარი ანუ გამხსნელი იყო. ხვდებით, ხომ, რა რეაქცია მექნებოდა? თან, ამ დროს, დამოუკიდებელი პრესა ჯერ კიდევ არ არსებობდა, 1992 წლიდან იღებს სათავეს, სულ რაღაც სამი-ოთხი გაზეთი გამოდიოდა, ორად ორი ტელევიზია იყო და ერთი რადიო, ძველისძველი, ხაზის რადიოს რომ ვეძახდით.

ამის შემდეგ, ჩემს კარიერაში ბევრი აღმასვლაც იყო და დაღმასვლაც, იმედგაცრუებაც, სასოწარკვეთაც, ტკივილიც, მაგრამ ერთი რამ ზუსტად ვიცოდი, რომ იქ და იმ პროფესიაში ვიყავი, რომელიც თვითონ, დამოუკიდებლად, ჯერ კიდევ სკოლის ასაკიდან ავირჩიე.

– რას ნიშნავს თქვენთვის ჟურნალისტიკა?

– ესაა ყოველდღიური ბრძოლა სხვისი უფლებების დასაცავად (ხანდახან, საკუთარი უფლებების დაცვაც გვიწევს, სამწუხაროდ) და ამ ბრძოლაში, ხშირად საკუთარი თავი, ოჯახი გვავიწყდება. თუმცა, ამ პროფესიის ხიბლიც ესაა – ზამბარასავით დაჭიმული ხართ გამუდმებით.

– რა არის თქვენთვის ფორმულა – როგორ უნდა დაუბრუნდეს ხალხი გაზეთს?

– მხოლოდ საინტერესო შინაარსით, თათია. იცით, რაზე ვოცნებობ? დილით, სამსახურში წასვლამდე, ჭიქა ყავასთან, გნებავთ, ჩაისთან ერთად, ადამიანი მისთვის საყვარელ, ან მის ამოჩემებულ გაზეთს კითხულობდეს. რა თქმა უნდა, ციფრული ტექნოლოგიების ეპოქას მედია საშუალებების გაციფრულებაც მოჰყვა, თუმცა ვიდრე „ნახვების“ რაოდენობაზე ვიქნებით ორიენტირებულები, უნდა შევეგუოთ იმ აზრსაც, რომ ამით მკითხველებს ვკარგავთ. არ ვიცი, ფორმულაა თუ არა, მაგრამ ვფიქრობ, ციფრული მედიის საშუალებით, „მნახველები“ ნელ-ნელა „მკითხველებად“ უნდა ვაქციოთ. შესაძლოა, ვიღაცას გაეღიმოს ჩემს ოპტიმიზმზე, მაგრამ არ მჯერა, რომ წიგნები და გაზეთები წარსულს ჩაბარდა, პირიქით, მე მეღიმება მათზე, რომლებიც ასე ფიქრობენ.

– ყველაზე მთავარი თვისება/უნარი, რომელიც ჟურნალისტს უნდა გააჩნდეს…

– მებრძოლი და ძლიერი ხასიათი, მოთმინების უნარი, მტკიცე ნებისყოფა.

– რას ნიშნავს, იყო მწერალი ჟურნალისტი? რითია განსაკუთრებული ბეჭდური ჟურნალისტიკა სხვა მედიასაშუალებებისგან?

– მწერალი ჟურნალისტი თავისი მიმართულების, მაგალითად, ეკონომიკის, პოლიტიკის, კრიმინალის, განათლების, კულტურის, სპორტის… სულ მცირე, პროფესიონალი უნდა იყოს. რატომ უნდა წავიკითხო თქვენი სტატია, თუ შემიძლია, იგივე ვნახო ტელევიზიით, ან მოვისმინო რადიოთი? – პასუხი მარტივია, თქვენ, როგორც მწერალმა ჟურნალისტმა, ამ ამბის საინტერესო ასპექტი უნდა შემომთავაზოთ. ხშირად, რამდენიმე წამიც საკმარისია, ამბის გასაგებად, თუმცა აუცილებელია მისი თხრობა სხვადასხვა რაკურსში და გაზეთი ამის საუკეთესო საშუალებაა. სინამდვილეში, ზუსტად ეს გამოარჩევს ბეჭდურ ჟურნალისტიკას სხვა მედიასაშუალებებისგან.

– ფიქრობთ, რომ წლების წინ, როცა პროფესიას ირჩევდით, სწორი არჩევანი გააკეთეთ?

– დიახ, სწორი არჩევანი გავაკეთე და არასდროს, თათია, ჩემი ცხოვრების არცერთ მძიმე ეტაპზე არ მინანია, რომ ეს პროფესია ავირჩიე. შეიძლება, პათეტიკურად ჟღერს, მაგრამ ამ წლების მანძილზე, ბევრჯერ დავმარცხდი, ოღონდ ყოველმა მარცხმა, თუ ტკივილმა, საბოლოოდ, გამაძლიერა და თითოეული დაცემა ღირსეულად წამოდგომაში დამეხმარა.

– ურჩიეთ ახალგაზრდებს, რომლებიც აპირებენ, ამ პროფესიას გაჰყვნენ, რა არის ფუნდამენტური პრინციპი, რაც არასდროს უნდა დაივიწყონ?

– გირჩევთ, კარგად დაფიქრდით, ვიდრე ჟურნალისტობას აირჩევთ, მაგრამ თუ გადაწყვეტთ, არასდროს უღალატოთ თქვენს არჩევანს და პროფესიას!

– გიტოვებთ თავისუფალ სივრცეს იმისთვის, რომ, უბრალოდ, სათქმელი თქვათ…

– ჩვენს უფროს კოლეგასთან, გოჩა მირცხულავასთან ინტერვიუში ვთქვი ადრე და თქვენც გეტყვით. არ ვიცი, ვინ არის ამ გამონათქვამის ავტორი, მაგრამ მიყვარს და გამუდმებით ვიმეორებ, ხოლმე: იცით, რა საერთო აქვთ ბუზსა და პოლიტიკოსს? – ორივეს გაზეთი “კლავს”! ჰოდა, გულწრფელად მინდა, რომ გაზეთს მისი მთავარი ანუ პოლიტიკოსის „მკვლელის“ ფუნქცია დაუბრუნდეს!

ავტორი: თათია გოჩაძე