თელავში, სატუმრო „ზუზუმბო რეზორტი და სპა” – საუკეთესო ადგილი არდადეგებისთვის და ვერტმფრენის ტური თუშეთში.

ზუზუმბო რეზორტი და სპა” განსაკუთრებით საინტერესო ობიექტია ბავშვიანი ოჯახებისთვის. „ეს არის საუკეთესო ადგილი არდადეგების გასატარებლად. არის აუზები, სასწაული ფიჭვნარის ტყე, ველოსიპედები, სკეიდბორდები, პინკ-პონკი, სამაგიდო თამაშები… ცალკე ხაზგასასმელია მიკროკლიმატი, რომელიც თელავში მხოლოდ ამ ზონაშია. ეს არის ცივის მთის და ფიჭვნარის შერეული კლიმატური ზონა.

კომპლექსი აერთიანებს: აუზებს, გასართობ ცენტრებს, სხვადასხვა ტიპის რესტორანს, საუნას, სავარჯიშო დარბაზს, რესტორნის 3 სივრცეს, ორ 50-50 კაციან საკონფერენციო დარბაზს… სასტუმროს მთავარი კორპუსის გარდა, კომპლესი მოიცავს ფიჭვნარში განთავსებულ 9 კოტეჯს.

სასტუმროში განთავსებულია, როგორც სტანდარტული, ასევე ლუქსის ტიპის ნომრები. სასტუმროს მენეჯმენტმა განსაკუთრებით იზრუნა ახალდაქორწინებულებზე და სპეციალურად მათთვის განკუთვნილია 2 ნომერი. „ზუზუმბო რეზორტი და სპა“ ჯამში 65 ნომერს აერთიანებს, რომელიც 200 ვიზიტორზეა გათვლილი – ნომრები ადაპტირებულია და მორგებული შშმ ვიზიტორების ინტერესებზეც. ამ ეტაპზე, დამსვენებლთა უმრავლესობას ქართველები წარმოადგენენ, თუმცა, მზარდია ინტერესი უცხოელი ტურისტების მხრიდანაც.

ტრადიციული ტურების გარდა, „ზუზუმბო რეზორტი და სპა“ საკუთარ დამსვენებელს თუშეთში ვერტმფრენის ტურსაც სთავაზობთ.

#datashvil  #drpkhakadze #sheniambebi #shenidasveneba

პატრიარქის აღსაყდრებიდან 47 წელი გავიდა!

25 დეკემბერი საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქის, უწმინდესისა და უნეტარესის, ილია მეორის აღსაყდრების დღეა. 

სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქის ინ­ტრო­ნი­ზა­ცია 1977 წლის 25 დე­კემ­ბერს სვე­ტი­ცხოვ­ლის სა­კა­თედ­რო ტა­ძარ­ში მოხ­და. მას სა­ხე­ლად ილია მე­ო­რე ეწო­და.

პატ­რი­არ­ქის აღ­საყ­დრე­ბის დროს სა­ქარ­თვე­ლო­ში 15 ეპარ­ქია და 30-ზე მეტი მოქ­მე­დი ტა­ძა­რი იყო. დღე­ი­სათ­ვის სულ 46 ეპარ­ქია, და­ახ­ლო­ე­ბით 2 ათა­სამ­დე მოქ­მე­დი ეკ­ლე­სია-მო­ნას­ტე­რი.
უწ­მინ­დე­სის აღ­საყ­დრე­ბა 1977 წლის 25 დე­კემ­ბერს მოხ­და. ამ დღეს მარ­თლმა­დი­დე­ბე­ლი ეკ­ლე­სია წმინ­და მღვდელმთავ­რის სპი­რი­დონ ტრი­მი­ფუნ­ტე­ლის ხსე­ნე­ბას აღ­ნიშ­ნავს.
უწ­მინ­დე­სი და უნე­ტა­რე­სი, სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქი, მთა­ვა­რე­პის­კო­პო­სი მცხე­თა-თბი­ლი­სი­სა და მიტ­რო­პო­ლი­ტი ბიჭ­ვინ­თი­სა და ცხუმ-აფხა­ზე­თის, ილია II (ერის­კა­ცო­ბა­ში ირაკ­ლი გი­ორ­გის ძე ღუ­დუ­შა­უ­რი-ში­ო­ლაშ­ვი­ლი) 1933 წლის 4 იან­ვარს, ქა­ლაქ ორ­ჯო­ნი­კი­ძე­ში და­ი­ბა­და, (ახ­ლან­დე­ლი ვლა­დი­კავ­კა­ზი), გი­ორ­გი ღუ­დუ­შა­ურ-ში­ო­ლაშ­ვი­ლის და ნა­ტა­ლია კო­ბა­ი­ძის ოჯახ­ში.
2010 წლის 21 დე­კემ­ბრის სი­ნო­დის სხდო­მის გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბით სა­ქარ­თვე­ლოს კა­თო­ლი­კოს პატ­რი­არ­ქის ტი­ტუ­ლა­ტუ­რა შემ­დეგ­ნა­ი­რად გა­ნი­სა­ზღვრა: უწ­მი­დე­სი და უნე­ტა­რე­სი ილია II, სა­ქარ­თვე­ლოს კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქი, მთა­ვა­რე­პის­კო­პო­სი მცხე­თა-თბი­ლი­სი­სა და მიტ­რო­პო­ლი­ტი ბიჭ­ვინ­თი­სა და ცხუმ-აფხა­ზე­თის.
კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქის მშობ­ლე­ბი სა­ქარ­თვე­ლო­დან, ყაზ­ბე­გის მუ­ნი­ცი­პა­ლი­ტე­ტი­დან იყ­ვნენ: მამა, გი­ორ­გი სი­მო­ნის ძე ში­ო­ლაშ­ვი­ლი – სო­ფელ სნო­დან. დედა, ნა­ტა­ლია იო­სე­ბის ასუ­ლი კო­ბა­ი­ძე კი – სო­ფელ სი­ო­ნი­დან. 1927 წელს მათ სახ­ლი შე­ი­ძი­ნეს ვლა­დი­კავ­კაზ­შიც, სა­დაც შემ­დეგ და­ი­ბა­და სა­ქარ­თვე­ლოს მო­მა­ვა­ლი პატ­რი­არ­ქი. მშობ­ლებ­მა სამი დღის ახალ­შო­ბი­ლი ქრის­ტე­შო­ბის დღეს მო­ნათ­ლეს ქარ­თულ ტა­ძარ­ში და ყრმას ერეკ­ლე II-ის პა­ტივ­სა­ცე­მად ირაკ­ლი უწო­დეს. ნათ­ლი­ე­ბი იყ­ვნენ: არ­ქი­მან­დრი­ტი ტა­რა­სი (კან­დე­ლა­კი) და მო­ნა­ზო­ნი ზო­ი­ლე (დვა­ლიშ­ვი­ლი). დედა ზო­ი­ლეს პა­ტა­რა ირაკ­ლი სამ­თავ­როს მო­ნას­ტერ­ში ხში­რად დაჰ­ყავ­და, სა­დაც მა­შინ­დე­ლი კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქი კა­ლის­ტრა­ტე ცინ­ცა­ძე­სა­გან სამი წლის ირაკ­ლის ლოც­ვა-კურ­თხე­ვა მი­უ­ღია.

1957 წლის 16 აპ­რილს, სა­სუ­ლი­ე­რო აკა­დე­მი­ის II კურ­სის სტუ­დენ­ტი, 24 წლის ირაკ­ლი ში­ო­ლაშ­ვი­ლი, სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქის მელ­ქი­სე­დეკ III-ის ლოც­ვა-კურ­თხე­ვით, თბი­ლი­სის ალექ­სან­დრე ნე­ვე­ლის ტა­ძარ­ში ბე­რად აღიკ­ვე­ცა და სა­ხე­ლად წმი­და ილია წი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლის პა­ტივ­სა­ცე­მად, ილია ეწო­და. ბე­რად აღ­კვე­ცის სა­ი­დუმ­ლო შე­ას­რუ­ლა ეპის­კო­პოს­მა ზი­ნო­ბიმ (მა­ჟუ­გა).

1957 წლის 18 აპ­რილს სი­ო­ნის სა­პატ­რი­არ­ქო ტა­ძარ­ში ბერი ილია ხელ­დას­ხმულ იქნა იე­რო­დი­აკ­ვნად, ხოლო 1959 წლის 10 მა­ისს წმი­და სერ­გის მო­ნას­ტრის ლავ­რა­ში იე­რო­დი­აკ­ვა­ნი ილია, მოს­კო­ვი­სა და სრუ­ლი­ად რუ­სე­თის პატ­რი­არ­ქის, უწ­მი­დეს ალექ­სი II მიერ ხელ­დას­ხმულ იქნა მღვდელ­მო­ნაზვნად.

1960 წელს და­ამ­თავ­რა მოს­კო­ვის სა­სუ­ლი­ე­რო აკა­დე­მია პირ­ვე­ლი ხა­რის­ხის დიპ­ლო­მით, სა­დაც მე­ო­თხე კურ­სზე და­წე­რა სა­კან­დი­და­ტო შრო­მა: „ათო­ნის ივე­რი­ის მო­ნას­ტრის ის­ტო­რია“, – რის­თვი­საც მი­ე­ნი­ჭა ღვთის­მე­ტყვე­ლე­ბის კან­დი­და­ტის სა­მეც­ნი­ე­რო ხა­რის­ხი. რის შემ­დე­გაც აკა­დე­მი­ის საბ­ჭომ საპრო­ფე­სო­რო სტი­პენ­დი­ან­ტად დარ­ჩე­ნა შეს­თა­ვა­ზა და სთხო­ვეს, გა­ეგ­რძე­ლე­ბი­ნა სა­მეც­ნი­ე­რო მოღ­ვა­წე­ო­ბა. მას სა­შუ­ა­ლე­ბა ეძ­ლე­ო­და, ლექ­ცი­ე­ბი წა­ე­კი­თხა სა­სუ­ლი­ე­რო სე­მი­ნა­რი­ა­სა და აკა­დე­მი­ა­ში, მაგ­რამ უწ­მინ­დე­სი­სა და უნე­ტა­რე­სის ეფ­რემ II-ის კურ­თხე­ვა სხვაგ­ვა­რი იყო: მღვდელ­მო­ნა­ზონ ილი­ას სამ­შობ­ლო­ში უნდა და­ე­წყო მოღ­ვა­წე­ო­ბა. მღვდელ­მო­ნა­ზონ­მა ილი­ამ უარი თქვა სა­პა­ტიო კა­რი­ე­რა­ზე, სამ­შობ­ლო­ში დაბ­რუნ­და და და და­ი­ნიშ­ნა ბა­თუ­მის სა­კა­თედ­რო ტა­ძარ­ში მღვდელმსა­ხუ­რად.

ერ­თგუ­ლი მოღ­ვა­წე­ო­ბი­სათ­ვის იგი 1960 წლის 19 დე­კემ­ბერს აღყ­ვა­ნილ იქნა იღუ­მე­ნის ხა­რისხში. შემ­დეგ კი – 1961 წლის 16 სექ­ტემ­ბერს – არ­ქი­მან­დრი­ტის ხა­რისხში.

1963 წელს, ხრუშ­ჩო­ვის მმარ­თვე­ლო­ბის პე­რი­ოდ­ში, როცა რუ­სეთ­ში ხუთი სე­მი­ნა­რია, მრა­ვა­ლი ტა­ძა­რი და მო­ნას­ტე­რი და­ი­ხუ­რა, უწ­მი­დეს­მა და უნე­ტა­რეს­მა ეფ­რემ II-მ სა­ქარ­თვე­ლო­ში სა­სუ­ლი­ე­რო სას­წავ­ლებ­ლის გახ­სნა მო­ა­ხერ­ხა, რო­მელ­საც, მეტი სიფრ­თხი­ლი­სათ­ვის, „საღვთის­მე­ტყვე­ლო კურ­სე­ბი“ და­არ­ქვეს. სწო­რედ ამ „საღვთის­მე­ტყვე­ლო კურ­სე­ბის“ პირ­ველ რექ­ტო­რად და­ი­ნიშ­ნა არ­ქი­მან­დრი­ტი ილია. 1963 წლი­დან 1972 წლამ­დე იგი იყო მცხე­თის სა­სუ­ლი­ე­რო სე­მი­ნა­რი­ის – იმ დრო­ი­სათ­ვის ერ­თა­დერ­თი სა­სუ­ლი­ე­რო სას­წავ­ლებ­ლის – პირ­ვე­ლი რექ­ტო­რი. ამავდრო­უ­ლად, იგი მოღ­ვა­წე­ობ­და ქარ­თუ­ლი ეკ­ლე­სი­ის მღვდელმსა­ხურ­თა ახა­ლი კად­რე­ბის მომ­ზა­დე­ბის სფე­რო­ში.

1963 წლის 26 აგ­ვის­ტოს სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქის, უწ­მი­დე­სი­სა და უნე­ტა­რე­სის ეფ­რემ II-ის მიერ სა­ქარ­თვე­ლოს ეკ­ლე­სი­ის მღვდელმთა­ვარ­თა თა­ნამ­წირ­ვე­ლო­ბით, არ­ქი­მად­რი­ტი ილია ხელ­დას­ხმულ იქნა შე­მოქ­მე­დელ ეპის­კო­პო­სად და და­ი­ნიშ­ნა კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქის ქო­რე­პოს­კო­პო­სად.

1967 წელს, აჭა­რა­ში შვი­დი წლის მოღ­ვა­წე­ო­ბის შემ­დეგ, პარ­ტი­არ­ქის ლოც­ვა-კურ­თხე­ვით, ცხუმ-აფხა­ზე­თის ეპის­კო­პო­სად გა­და­იყ­ვა­ნეს.

1969 წელს აღყ­ვა­ნილ იქნა მიტ­რო­პო­ლი­ტის ხა­რისხში. მიტ­რო­პო­ლიტ­მა ილი­ამ სო­ხუმ­ში 11 წელი დაჰ­ყო.

1977 წელს გარ­და­იც­ვა­ლა სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქი და­ვით V (დევ­და­რი­ა­ნი). 1977 წლის 9 ნო­ემ­ბერს, წმი­და სი­ნო­დის გან­ჩი­ნე­ბით, პატ­რი­არ­ქის მო­საყ­დრე გახ­და ცხუმ-აფხა­ზე­თის მიტ­რო­პო­ლი­ტი ილია.

1977 წლის 23 დე­კემ­ბერს თბი­ლი­სის სი­ო­ნის სა­პატ­რი­არ­ქო ტა­ძარ­ში გა­მარ­თულ­მა სა­ქარ­თვე­ლოს სა­მო­ცი­ქუ­ლო ეკ­ლე­სი­ის XII ად­გი­ლობ­რივ­მა კრე­ბამ გა­ნი­ხი­ლა სა­ქარ­თვე­ლოს ეკ­ლე­სი­ის ახა­ლი კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქის არ­ჩე­ვის სა­კი­თხი და მიტ­რო­პო­ლი­ტი ილია ერ­თხმად იქნა არ­ჩე­უ­ლი სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქად და ეწო­და ილია II. ილია I სა­ქარ­თვე­ლოს ეკ­ლე­სი­ას მარ­თავ­და 1600 წლის წინ 390-400 წლებ­ში.

1977 წლის 25 დე­კემ­ბერს სა­ქარ­თვე­ლოს სა­მო­ცი­ქუ­ლო ეკ­ლე­სი­ის სა­პატ­რი­არ­ქო ტახ­ტზე, რო­მე­ლიც ან­დრია პირ­ველ­წო­დე­ბუ­ლი­სა და სვი­მონ კა­ნა­ნე­ლი­სა­გან იღებს და­სა­ბამს, ახა­ლი პატ­რი­არ­ქი იქნა აღყ­ვა­ნი­ლი: მცხე­თის სა­პატ­რი­არ­ქო ტა­ძარ­ში შეს­რულ­და ახა­ლი კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქის, უწ­მინ­დე­სი­სა და უნე­ტა­რე­სის ილია მე­ო­რის აღ­საყ­დრე­ბა.

1990 წელს უწ­მი­დეს­სა და უნე­ტა­რესს ილია II მსოფ­ლიო სა­პატ­რი­არ­ქომ მი­ა­ნი­ჭა მტკი­ცე­ბის სი­გე­ლი, რი­თაც მთელ­მა მარ­თლმა­დი­დე­ბელ­მა სამ­ყა­რომ სცნო სა­ქარ­თვე­ლოს ეკ­ლე­სი­ის ავ­ტო­კე­ფა­ლია.

უწ­მი­დე­სი­სა და უნე­ტა­რე­სის ლოც­ვა-კურ­თხე­ვით თა­ნა­მედ­რო­ვე ქარ­თულ ენა­ზე გა­მო­ი­ცა ბიბ­ლია, საღვთის­მე­ტყვე­ლო კრე­ბუ­ლე­ბი, ბრო­შუ­რე­ბი და წიგ­ნე­ბი, ჟურ­ნა­ლე­ბი, სამი სა­ხის კა­ლენ­და­რი, და­არ­სდა გა­ზე­თე­ბი.

ოცი წლის მან­ძილ­ზე სა­ქარ­თვე­ლოს ეკ­ლე­სი­ის ეპარ­ქი­ა­თა რი­ცხვი 15-დან 33-მდე გა­ი­ზარ­და, მო­ნას­ტრე­ბი­სა – 53-მდე, სა­სუ­ლი­ე­რო პირ­თა – 1000-მდე. მოხ­და კა­ნო­ნი­ზი­რე­ბა ახა­ლი წმინ­და­ნე­ბი­სა. აშენ­და სა­ქარ­თვე­ლო­ში ყვე­ლა­ზე დიდი ეკ­ლე­სი­ის – წმინ­და სა­მე­ბის სა­ხე­ლო­ბის სა­კა­თედ­რო ტა­ძა­რი.

1978-1983 წლებ­ში კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქი ილია II იყო ეკ­ლე­სი­ა­თა მსოფ­ლიო საბ­ჭოს პრე­ზი­დენ­ტი.
1997 წელს მისი უწ­მი­დე­სო­ბა კრე­ტის სა­სუ­ლი­ე­რო აკა­დე­მი­ამ თა­ვის სა­პა­ტიო წევ­რად აირ­ჩია. ამა­ვე წელს იგი არ­ჩე­ულ იქნა გა­ე­როს­თან არ­სე­ბულ ინ­ფორ­მა­ტი­ზა­ცი­ის სა­ერ­თა­შო­რი­სო აკა­დე­მი­ის წევ­რად.
1998 წელს კი ამე­რი­კის მარ­თლმა­დი­დე­ბე­ლი ეკ­ლე­სი­ის წმინ­და ტი­ხო­ნის საღვთის­მე­ტყვე­ლო სე­მი­ნა­რი­ამ ღვთის­მე­ტყვე­ლე­ბის დოქ­ტო­რის სა­პა­ტიო წო­დე­ბა მი­ა­ნი­ჭა.
2002 წელს თბი­ლი­სის ივა­ნე ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლის სა­ხე­ლო­ბის სა­ხელ­მწი­ფო უნი­ვერ­სი­ტეტ­მა, თბი­ლი­სის სა­ხელ­მწი­ფო უნი­ვერ­სი­ტეტ­მა და თბი­ლი­სის სულ­ხან-საბა ორ­ბე­ლი­ა­ნის სა­ხე­ლო­ბის სა­ხელ­მწი­ფო პე­და­გო­გი­ურ­მა უნი­ვე­რის­ტეტ­მა სა­პა­ტიო დოქ­ტო­რი­სა და პრო­ფე­სო­რის წო­დე­ბა მი­ა­ნი­ჭეს.

#drpkhakadze #აქხარისხია

რუხის ციხე (XV საუკუნე) – მდებარეობს ზუგდიდის მუნიციპალიტეტი, სოფ. რუხის ტერიტორიაზე, ზუგდიდიდან 8-კმ-ის მოშორებით. მისასვლელად აუცილებელია გეზი ავიღოთ ზუგდიდიდან სოხუმის მიმართულებით. მდებარეობს გზის პირას.

ვახუშტი ბაგრატიონის ცნობით იგი ლევან II დადიანმა ააგო 1647 წელს.

რუხის ციხე ვახუშტის ცნობით, ლევან დადიანის მიერ არის აგებული 1647 წელს, თუმცა არსებობს სხვა ცნობებიც, რომლის მიხედვით ციხე ათიოდე წლის წინაა აგებული. ციხე ერთი შეხედვით საკმაოდ დიდი ნაგებობაა. საგულისხმოა ის ფაქტი, ამ პერიოდში საკმაოდ დასუსტებულმა ქვეყანამ შეძლო ასეთი მასშტაბის ციხის აგება. რაც შეეხება ლევან დადიანის მმართველობის ხანას, ამ პერიოდშია აღდგენილი არაერთი ეკლესია-მონასტერი და ციხე-სიმაგრე.

თავდაპირველად ციხის ძირთან იყო ენგურის კალაპოტი, რომელიც თანთანდათან ციხისკენ მოიწევდა. მისი დაფიქსირება მოხერხდა XX საუკუნის 60 იან წლებში, ხიდის საშუალებით.

ციხე რთულ რელიეფზეა აგებული, მისი ჩრდილო მხარე  მაღლობზეა განლაგებული, რაც მისი დაცვას უწყობდა ხელს, ასევე ციხის დასაცავად ხელს უწყობდათ მდინარეც. ციხის ქვედა ნაწილი საკმაოდ დიდია, დაახლოებით 500 კვადრატული მეტრია.

ციხეში ყოფილა წყაროც, რომელიც გადმოცემით დასავლეთის კუთხეში უნდა ყოფილიყო. ახლა ამ ადგილას მცირე ჩაღრმავებული ადგილია.

#datashvil #drpkhakadze #sheniambebi #shenidasveneba

ზემელი — თბილისში რუსთაველის სახელობის მოედნის ერთ-ერთი კუთხის ადრინდელი სახელწოდება, შეერქვა აქ მდგარი აფთიაქის მიხედვით, რომელიც პროვიზორ-აფთიაქარ ევგენი ზემელს ეკუთვნოდა.

ზე­მე­ლი – თბი­ლის­ში რუს­თა­ვე­ლის სა­ხე­ლო­ბის მო­ედ­ნის ერთ-ერთი კუ­თხის ად­რინ­დე­ლი სა­ხელ­წო­დე­ბაა. სა­ხე­ლი იქ მდგა­რი აფ­თი­ა­ქის მი­ხედ­ვით შე­ერ­ქვა, რო­მე­ლიც პრო­ვი­ზორ-აფ­თი­ა­ქარ – ევ­გე­ნი ზე­მელს ეკუთ­ვნო­და. სარ­ე­კონ­სტრუქ­ციო სა­მუ­შა­ო­ებ­თან და­კავ­ში­რე­ბით, XX სა­უ­კუ­ნის 30-იან წლებ­ში აფ­თი­ა­ქი აი­ღეს. ამ­ჟა­მად მო­ედ­ნის მიმ­დე­ბა­რე უბანს არა­ო­ფი­ცი­ა­ლუ­რად მა­ინც ზე­მელს უწო­დე­ბენ.

სარეკონსტრუქციო სამუშაოებთან დაკავშირებით XX საუკუნის 30-იან წლებში აფთიაქი აიღეს.
ამჟამად მოედნის მიმდებარე უბანს არაფორმალურად ზემელს უწოდებენ.

1911-13 წლების თბილისის გზამკვლევში, არის ჩანაწერი:

ევგენი ზემელის აფთიაქი: ოლგას ქუჩა, ვერის დაღმართთან! დაღლილი სულისა და სხეულის დასაამებლად, თბილისელებს თურმე, ერთი კარგი ადგილი ეგულებოდათ, სადაც წამალიც რიგდებოდა ( არცთუ იშვიათად, უფასოდ ) და კეთილი სიტყვაცო -დაწერს გიზო ნიშნიანიძე. ეს ადგილი, 1898 წელს, გერმანიიდან ჩამოსული და გათბილისელებული სულის კაცის, ევგენი ზემელის აფთიაქი ყოფილა. სხვათაშორის, ევგენი ზემელი პირველი ყოფილა, ვისაც თავის აფთიაქში ხილისა და მინერალური წყლების დასამზადებლად ექსპერიმენტები დაუწყია.

დაუწყია და ბოლომდეც მიუყვანია…

ხოდა, იყიდებოდა ზემელის აფთიაქში თბილისში დამზადებული სამკურნალო მინერალური წყლები: ვიში, მწარე უნგრული, ზელტერული სამკურნალო, ობერზალცბურნი, ემსკი … ზემელის აფთიაქის ულამაზესი არქიტექტურის, ოვალური ფორმის შენობა, ვერის დაღმართზე იყო წამოჭიმული. მერე აიღეს. 30-იან წლებში, რუსთაველის მოედნის გაფართოვებასთან დაკავშირებით დაანგრიეს, თავად ზემელის სახელი კი, დღემდე დარჩა..

#datashvil #drpkhakadze #sheniambebi #shenidasveneba