აკურის მამადავითის მონასტერი

ძეგლის თავისებურება სავსებით შეესაბამება გარდამავალ ხანას. საბედნიეროდ, არსებობს, წერილობითი საბუთებიც მონასტრის დაარსების შესახებ. როგორც გ. ჩუბინაშვილმა დაადგინა, მისი დამაარსებელი ყოფილა IX საუკუნის ცნობილი საეკლესიო მოღვაწე ილარიონ ქართველი, რომლის X ს-ში დაწერილ „ცხოვრებაშიაც“ ნათქვამია ილარიონმა „აღაშენა მონასტერი დედათათვის მოწესეთა ადგილსა კეთილსა და შუენიერსა და შეიყვანა მას შინა ღირსი იგი დედაი და დაი თვისი და იღუწიდა შვილებრითა მოღუაწებითა და შეწირნა სოფელნი რავდენნიმე, ვითარ შემძლებელ იყო, და განუწესა წესი და კანონი, ვითა ჯერ არს მონასტერსა შინა ყოფისაი, ლოცვისა, და მარხვისა და ყოვლისავე წესიერად ქცევისა“ (მართალია, ტექსტში არ არის მითითებული, რომ ეს სიტევები სწორედ აკურის მონასტერს ეხება, მაგრამ ამ ვარაუდის დასადასტურებლად არსებობს საკმარისი საფუძველი: აკურის მონასტერი დავითგარეჯის მეტოქი იყო, ილარიონ ქართველი კი სწორედ ამ მონასტერთან იყო მჭიდროდ დაკავშირებული და მკაცრ გარეჯულ წესდებას მისდევდა; აკურას კი სწორედ დავით გარეჯელის პატივისცემით ეწოდა მამადავითი).

XVI საუკუნის ერთი საბუთი, ალექსანდრე კახთა მეფის სიგელი მოწმობს, რომ აკურაში მართლაც დედათა მონასტერია, ისევე როგორც ილარიონის მიერ თავისი დედისთვის დაარსებული მონასტერი იყო; შენობის არქიტექტურაც, როგორც ითქვა, ამ ხანას მიგვითითებს. გ. ჩუბინაშვილი შენიშნავს, რომ ამ ცნობათა გათვალისწინებით გასაგები ხდება ეკლესიის გეგმის თავისებურებაც – ჩრდილოეთი ნავის შუაზე განივი კედლით: ამგვარად შექმნილი დასავლეთი მონაკეეთი, რომელსაც აღმოსავლეთ მხარეს სულ მცირე ნიშაც აქვს, უეჭველია, ილარიონის დედისთვის განკუთვნილი სამლოცველო ადგილი იყო.

ნახსენები სიგელი, ბოძებული 1597 წელს, მოგვითხრობს, რომ ალექსანდრე მეფეს აკურის მონასტერში დაუბინავებია თავისი და ქეთევანი. თვით შენობის კედლებზე (მაგ., დასავლეთ ფასადზე) შემორჩენილი, საღებავით შესრულებული, წარწერები, თუმცა კი საკუთარ სახელებს შეიცავს, ხელშესახებ რაიმე ცნობას არ გვაწვდის. ეკლესიის კანკელი XVI საუკუნის მეორე ნახევრისა უნდა იყოს. „შენობის გარეთა ზომები: 12,8 x 17,2 მ., სიმაღლე შიგნით – 11,6 მ.

წყარო ბიბლიოვნიკი, ფოტო-საქართველოს ბილიკებზე.