“კავკასიის მთების სიამაყე” – აღმოსავლეთ კავკასიური ჯიხვი, რომლის ნახვაც ყოველთვის აღტაცებას იწვევს

“მგონი ყველა პოსტში ამ სახელით მოვიხსენიებ “კავკასიის მთების სიამაყე” საოცარი ცხოველი, რომლის ნახვაც ყოველთვის აღტაცებას იწვევს ჩემში. ნახვა ერთია და ასე ახლოს რომ ხარ მათთან, კლდეებსა და მთის ქიმებზე, სულ სხვა შეგრძნებაა.

მეგონა ჭკუა ვიხმარე და ადრე დავიწყე მთაზე ასვლა, იქნებ თავზე წამოვადგე მეთქი, ვინ გაცადა, დარაჯად გამწესებულმა შუნებმა შორიდან დამინახეს და სტვენა მორთეს. ჯერ შორი იყო და არ დამფრთხალან, როგორღაც ქვების მოფარებითა და ფორთხვით ვუახლოვდებოდი, ბოლოს ისე ახლოს ამოვყავი თავი თავადაც ვერ მივხვდი. ფოტო რომ გადავიღე მივხვდი, შუადღის მთის მზე ძალიან აფუჭებდა ფოტოებს და საღამომდე მოცდა გადავწყვიტე. მოცდა კომფორტულ სავარძელზე ყავის სმას არ გულისხმობდა, ერთი ქვის უკან თოვლში ვიჯექი და ვცდილობდი მინიმალურად მემოძრავა, ძვლები რომ არ გამყინვოდა და თან ჯიხვებს არ შევემჩნიე.

რამდენიმე საათიანი ლოდინის შემდეგ, მოსაღამოვდა და ჯიხვებიც ამოძრავდნენ. წყალსაგზალის ბედი რომ არ გამეზიარებინა(გავყინულიყავი) წამოვდექი და გავყევი ჯიხვებს. ერთ ქიმს რომ გადავადექი დავინახე უზარმაზარი რქები, სულ ალბათ ოციოდ მეტრში. მაშინვე ჩავიმალე და დაველოდე საით წავიდოდა ეს ხარი, იარა იარა და ჩემს წინ გამოვიდა კლდეზე(პირველი ფოტოებიც ამ ხარს ეკუთვნის) რამდენიმე ფოტო გადამაღებინა და შემდეგ წამებში გაუჩინარდა. მე მის ნაკვალევს გავყევი საპირისპიროდ, პატარა ნაპრალში გავძვერი და მთელი არვე ჩემს წინ აღმოჩნდა, მიწას გავეკარი და დიდხანს ვუღებდი სუნთქვააჩქარებული (წესით სუნთქვაშეკრულია ხოლმე ასეთ ამბებში, მაგრამ პირიქით იყო), მხედავდნენ მაგრამ არ მერიდებოდნენ. მოღამებისას წამოვედი და დავტოვე თავიანთ სამფლობელოში მშვიდად და აუფორიაქებლად.” – წერს ნიკა მელიქიშვილი სოციალურ ქსელში და ფოტოებს აქვეყნებს.